2006-03-10 – ZG PZHGP
W nawiązaniu do licznych komentarzy informujemy, że w dniu 7 grudnia 2005 roku Prezydium Zarządu Głównego PZHGP wystosowało do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi Krzysztofa Jurgiela wystąpienie, dołączając do niego wyniki badań przeprowadzonych w Federalnym Instytucie Badań Chorób Wirusowych Zwierząt na Wyspie Riems.
STUDIUM WRAŻLIWOŚCI GOŁĘBI POCZTOWYCH NA ZJADLIWY WIRUS DROBIU TYPU A (CHICKEN) – GERMANY 2003 (H7N7)
PRZEBIEG BADAŃ
Ze zbioru 12 dorosłych gołębi pocztowych 11 sztuk zainfekowano wielce patogenicznym wirusem (HP) wysoce zjadliwej grypy ptaków (AIV) subtypu H7N7 wkraplając do każdego oka i każdego otworu nosowego po 2 krople wirusowej zawiesiny. Zawartość wirusa w szczepionce (inoculum) wynosiła 10 do potęgi 7.2 E1D 50 /0,2 ml.
Jeden gołąb pocztowy nie został zainfekowany i służył jako osobnik do kontrolowania kontaktowego.
Dzień po dokonaniu infekcji do woaliery z gołębiami wprowadzono 6 młodych kur (kurcząt – SPF osobniki badawcze), które przebywały z gołębiami przez cały okres trwania eksperymentu jako osobniki do kontroli kontaktowej. Obu rodzajom zwierząt podawano do syta karmę i wodę odpowiadającą temu gatunkowi. Pojemniki jak też karmniki dla gołębi i kur były różne niemniej jednak oba gatunki zwierząt mogły z nich jednocześnie korzystać.
Cztery dalsze kurczaki ( młode kury – jako osobniki badawcze SPF) w innym pomieszczeniu zainfekowano w taki sam sposób, podając im tę samą dawkę wirusa jak wcześniej gołębiom.
Stan zdrowia zwierząt był codziennie klinicznie badany. Od dnia 1 do 6 jak również w dniach 8,10 i 14 trwania infekcji gołębiom pobierano wymazy(próbki) z gardła i odbytu, aby z nich poprzez wszczepienie do SPF – badanych kurzych jaj (reizolować) ponownie wyizolować wirus, którym były zainfekowane.
Ogólnie przeprowadzono badania na 2 zestawach jaj, a przy rezultatach wątpliwych aż na czterech zestawach.
W 3 i 6 dniu bezboleśnie uśmiercono po 2 gołębie, przeprowadzając sekcje i pobierając 10 różnych organów celem dokonania reizolacji – ponownego wyizolowania wirusów.
Wszystkie zwierzęta uśmiercone lub padłe w trakcie trwania próby poddane zostały patologiczno-anatomicznym badaniom.
W dniu rozpoczęcia badań, jak również w dniach 14,23,28 i 36 po zainfekowaniu pobrano od zwierząt próbki krwi, aby je przebadać pod względem serologicznym przy pomocy testu powstrzymującego hemaglutację na powstawanie antyciał przeciwko zaraźliwemu wirusowi ptasiej grypy subtypu H7.
Po zakończeniu badań po 36 dniach uśmiercono wszystkie zwierzęta, które przeżyły w celu dokonania badań końcowych pod względem patologiczno-anatomicznym i serologicznym.
WYNIKI (rezultaty)
Z 4 zainfekowanych kurcząt ( młodych kur ) dwie z nich dostały po pierwszym dniu wodnistej biegunki. W drugim dniu po infekcji wszystkie kurczaki (młode kury ) zachorowały, a w trzecim dniu 3 z nich padły, zaś ostatnia padła w dniu czwartym, przy czym wszystkie padły na pomór drobiu.
Zainfekowane gołębie, jak również nie zainfekowany gołąb do badań kontrolnych pozostały zdrowe. W żadnym okresie czasu nie pojawiły się u nich kliniczne symptomy zakażenia, nawet nie doszło do objawów zapalenia spojówek (konjunktivitis), jako następstwa wkroplenia zawiesiny wirusowej do oka. Zachowanie, jak też pobór karmy i wody nie wskazywały na żadne zakłócenia. Również przy sekcji dwóch każdorazowo uśmierconych gołębi w 3 i 6 dniu, nie stwierdzono jakichkolwiek patologicznych objawów. Sekcje przeprowadzone po 36 dniach trwania próby również nie wskazywały na żadne objawy także były bez zastrzeżeń.
Wspólnie przetrzymywane w woalierze gołębie i kurczaki ( młode kury ) także nie rozwinęły żadnych chorobowych objawów i nie ujawniły po zakończeniu trwania eksperymentu żadnych patologiczno-anatomicznych zmian.
Podejmowane próby wyizolowania wirusów z pobranych organów miały negatywny przebieg. U gołębi uśmierconych w 3 oraz w 6 dniu infekcji nie udało się wyizolować wirusów z organów wewnętrznych takich jak: płuca, tchawica, wątroba, trzustka, nerki, gruczoł brzuszny, jajowód lub nasieniowód, gruczoły żołądka, jelito cienkie i odbyt
Wyniki (reizolacji) powtórnego wyizolowania wirusa z wymazów pobranych z gardła i odbytu przedstawiono w tabeli nr 1.
Jeden dzień po zainfekowaniu gardła wirus znaleziono u 9 z 11 gołębi, a u dwóch także w wymazie z odbytu.
W drugim dniu po zainfekowaniu, 4 gołębie z 11 wykazywały wynik pozytywny na wirus, które znaleziono zarówno w gardle, jak też w odbycie.
W trzecim dniu po infekcji wirus znaleziono u 3 gołębi.
W 4 i 5 dniu można było jeszcze wyizolować wirusa z gardła.
W 6 dniu wszelkie próby dały wynik negatywny.
U jednego zainfekowanego gołębia oraz u gołębia pozostawionego dla prób kontrolnych nigdy nie udało się stwierdzić obecności wirusa.
Zawartość wirusów w pobranych wymazach była we wszystkich przypadkach znikoma, często dopiero w drugim zestawie zainfekowanych jaj kurzych udawało się odkryć istnienie wirusa.
Wyniki badań serologicznych w tabeli 2 wskazują, że u 5 z 7 gołębi, które żyły, aż do 36 dnia po zainfekowaniu, wytworzyły się antyciała. Stężenie ( Titer) było niskie i tylko u dwóch zwierząt osiągnęło rząd wielkości 24 lub więcej. Niemniej jednak wyniki należy uznać za specyficzną reakcję , ponieważ przed infekcją serum nie reagowało, a także nie zainfekowany gołąb kontrolny miał w testach zawsze wynik negatywny.
U kurcząt kontaktowych nie znaleziono żadnych przeciwciał.
OCENA WYNIKÓW
W literaturze fachowej znaleźć można przeciwstawne relacje na temat wrażliwości gołębi na zarazki pomoru drobiu. Przy prowadzeniu jednoczesnych, porównawczych prób infekowania gołębi pocztowych i kur czy to wysoką czy znikomą ilością patogenu AIV subtypu H5N2 oraz H7N1 zachorowaniu i padnięciu uległy jedynie kury, podczas gdy gołębie pozostawały zdrowe i nie wydalały żadnych wirusów, a także nie wytwarzały żadnych przeciwciał (1).
Również przy zastosowaniu wirusa HP AIV H5N1 z Hong Kongu, gołębi nie udało się zainfekować i nie udało się powtórnie wyizolować( reizolować) żadnego wirusa (2).
Wyniki te stoją w jawnej sprzeczności z eksperymentalnymi badaniami z wirusem HP AIV H7N1 wyodrębnionym od chorego czyżyka (Carduelis spinus), którym zainfekowano 11 gołębi domowych i które zachorowały i wytworzyły przeciwciała(3)
W przeprowadzonych badaniach wszystkie zainfekowane gołębie pocztowe przetrzymały oczowo-nosową infekcję spowodowaną wysoko patogenicznym wirusem AIV H7N7 bez wykazania klinicznych objawów chorobowych.
Pomimo, że w 3 i 6 dniu w organach wewnętrznych gołębi nie stwierdzono istnienia żadnego wirusa , to jednak gołębie obroniły się immunologicznie przed zarazkiem wytwarzając przeciwciała. Istnienie wirusa stwierdzone zostało zarówno w gardle, jak też w odbycie. Przy pozytywnym wyniku istnienia wirusów w gardle prawie u wszystkich zwierząt po dniu od momentu infekcji może chodzić o resztki inokulum.
Potwierdzenie istnienia wirusa w kale oraz w gardle aż do piątego dnia po infekcji są jednakże oznaką zwierzęcego „pasażu” i stanowią możliwość dla aktywnego mnożenia wirusa.
Niemniej jednak udokumentowane ilości wirusa były bardzo małe i których wydalana ilość nie była wystarczająca, aby zarazić infekcją wrażliwych kur trzymanych do celów kontaktowych.
Zastosowana do celów infekcji dawka wirusów była bardzo wysoka, tak że doprowadziła u kur do 100% śmiertelności. Dawka ta co najmniej była od 10 do 100 razy wyższa niż w wyżej wymienionych badaniach (1,2) gdyż nie wywołała ona zarówno rozwoju przeciwciał ani też wydalania wirusów, czego nie stwierdzono.
Tym właśnie wyjaśnić można przeciwstawne wyniki. Tak wielką dawkę wirusów gołąb w warunkach naturalnych nigdy nie będzie mógł sam wchłonąć.
WNIOSKI I PODSUMOWANIE
Infekcja nosowo-oczna gołębi pocztowych przy zastosowaniu bardzo wysokiej dawki zarazków pomoru drobiu nie spowodowała zachorowania zwierząt.
Prawdopodobnie jednak gołębie potrafiły się obronić przed zarazkami, ponieważ większość z nich wykształciła przeciwciała, a wirus mimo to utrzymywał się u niektórych gołębi pocztowych w niedużych ilościach w gardle lub w odbycie aż do 5 dnia po infekcji. Wydalanie wirusa było jednakże tak nikłe, że nie doprowadziło do infekcji u kur znajdujących się w tej samej woalierze.
W naturalnych uwarunkowaniach gołębie nie mogą przyjąć tak wielkiej dawki wirusów, jak im to zaaplikowano podczas badań, w związku z czym wydalana ilość wirusów będzie jeszcze mniejsza. Tak więc prawdopodobieństwo rozprzestrzenienia się zarazków pomoru drobiu poprzez zakażone gołębie pocztowe szacowane jest dlatego jako rzeczywiście minimalne.
Pytanie, czy gołębie jako żywe składniki przyrody oddziaływać mogą jako zewnętrzna kontaminacja do pasywnego przenoszenia wirusa, nie było przedmiotem niniejszych badań.
L i t e r a t u r a :
1. Panigrahy, B; Senne, D.A.; Pedersen, J.C.; Shafer, A.L.; Pearson, J.E(1996) Suscebility of pigeons to avian influenza.Avian Dis.40,600-604.
2. Perkins, L.E.L.; Swayne, D.E.(2002).Pathogenicity of a Hong Kong – origin H5N1 higly pathogenic avian influenza virus for emus, gees, ducks and pigeons. Avian Dis. 46, 53-63.
3. Eckert, A.(1979) Charakterisierung eines haemagglutinierenden Agens aus einem Erlenzeisig ( Carduelis spinus) – Beitrag zur Aetiologie einer Erkrankung von Sperlingsvoegeln.Vet.Med.Diss.Hannover.
